Rozwód jest formalnym etapem długotrwale toczącego się kryzysu życiowego dwojga ludzi. Niezależnie od tego, który ze współmałżonków zdecydował się na wniesienie sprawy o rozwód, sam proces rozstawania jest bardzo trudnym doświadczeniem i niezwykle rzadko bywa pokojowym. Rozwód z klasą możliwy jest wówczas, gdy małżonkowie podejmujący decyzję o rozwodzie są przekonani, iż dalsze życie we dwoje uniemożliwia budowanie konstruktywniej przyszłości. Znacznie jednak częściej rozwód odbierany jest jako utrata dotychczasowego świata, nawet gdy był on pełen bólu i cierpienia. Rozstanie narusza poczucie bezpieczeństwa, wywołuje poczucie osamotnienia, utratę pewności siebie, niesie ze sobą konieczność przeorganizowania całego życia. Jednym słowem rozwód wiąże się z pożegnaniem dotychczasowego życia i często, niezależnie od przyczyny odbierany jest jako katastrofa, która podważa sens przeżytych wspólnie lat.
Rozwód jako kryzys, zaczyna się z reguły na długo przed formalnym rozwiązaniem i nie znika wraz z zakończeniem małżeństwa; stres po rozwodzie jest silniejszy niż w fazie rozpadu związku – jest to bowiem czas, w którym trzeba zdefiniować siebie na nowo.
Redukcja szkód. Skoro nie jest już możliwe uratowanie związku, to dobrze byłoby zakończyć go w sposób przynoszący jak najmniej kosztów emocjonalnych, w atmosferze wzajemnego szacunku, bez obwiniania się. Ważne jest zrozumienie tego, co łączyło parę, ale także tego, co doprowadziło do rozstania, czyli tego jaki był udział obojga partnerów w rozpadzie związku. Będzie, to miało znaczenie dla przyszłych relacji rozwiedzionej pary oraz dla każdego z osobna przy budowaniu kolejnego związku.
Ochrona dzieci. Najważniejszym zadaniem rozwodzącego się małżeństwa jest ochrona dzieci, dla których rozwód może być traumą, choć oczywiście nie musi. Traumę wygeneruje sposób, w jaki rodzice się rozwodzą. Dzieci bywają używane do rozgrywek między walczącymi rodzicami lub stają się niewidzialne dla walczących rodziców.
